İlim budur,edep budur,sıddıklık budur.

İlim budur,edep budur,sıddıklık budur.

Bir molla, bir Mürşid-i kâmilin sohbetinde bulunmak, ona talebe olmak için gelmişti. Onun namaz kıldırdığı mescide geldi. O anda Mürşid akşam namazını kıldırıyordu. Molla, Mürşidin okuduğu Fatiha suresini beğenmedi kendi öğrendiği şiveye uygun değildi. (Boşuna zahmet edipte tâ uzak yerlerden bunu ziyarete geldim. Tecvidi bilmeyen farzı haramı nereden bilsin? Böyle Mürşid-i kâmil mi olur) diye düşündü ve hiçbir şey söylemeden ertesi günü yola çıktı.

Yolda giderken karşısına birkaç aslan çıktı. Korkusundan hemen geri döndü. Ama aslanlar yavaş yavaş bunun peşine takılarak geliyorlardı. Korku ve heyecanla koşar adım kaçarak talebeleriyle oturan Mürşidin yanına geldi. Aslanlar da iyice yaklaşmışlardı. Mürşid, hemen aslanlara doğru yürüdü. Aslanlar hareketsiz halde huzurunda boyun eğip bekliyorlardı. O mübarek zat gelip onların kulaklarından tutup (Size benim misafirlerime dokunmayın onları korkutmayın demedim mi) dedi.
Aslanlar da çekip gitti.

Şaşkın halde bakan mollaya (Bizim Fatihamızda yanlış arayacağınıza, kendi yanlışınızı düzeltmeye çalışsaydınız dahi iyi olmaz mıydı?) dedi. Sonra, otur hele diyerek, ona ve talebelerine şunları söyledi:

Kimse kendisini bir şey zannetmesin. Bu din edep dinidir.bu din tevazu dinidir. Bu din Allah ve Resulünün aşkıyla yanma dinidir. Onu bunu ölçme onunla bununla uğraşma dini değildir kendinle uğraşma dinidir. Acizliğini anlamanı önce kendini düzeltmeni isteyen dindir. Kendine itaati red eden bir mürşid-i kâmile tâbi olmayı emreden dindir. Zira o büyükler Allah Resulünün vârisleridir.

Büyüklerin zahiri cahilin zehiridir. Cahil zahire bakar zehirlenir gider. Müşrikler de böyle yapmıştı. Allah Resulünü Ebu Talibin yetimi diye görmüşlerdi. Mala mülke bakmışlardı. Efendimiz aleyhisselamın herkes gibi yiyip içmesine gezmesine alış veriş etmesine konuşmasına bakmışlardı.

Kendileriyle bildikleri ölçülerle mukayese ettiler. Yani gözlerine ve kıt akıllarına tâbi oldular. Biz sana niye iman edelim dediler. Halbuki Hazret-i Ebu Bekir de baktı ama Onu Allah Resulü olarak gördü (Ne güzelsin ya ResulAllah nurun âlemleri kaplamış. Seni bize Peygamber olarak gönderen yüce Rabbimize hamd olsun. Sana iman etmemi ihsan eden yüce Rabbime hamd ederim) dedi. Bir başka zamanda da (Her şeyimi bütün iyiliklerim ibadetlerim dahil her şeyimi Resulullah efendimizin bir sehvine yani yanılmasına değişirim) dedi. Hâşâ boşuna Peygamberlerden sonra insanların en üstünü olmadı.

İlim budur, edep budur, sıddıklık budur.